เนื้อหา
นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ของโลกบางคนถูกกำหนดให้เป็นกวีและการใช้ภาษาของพวกเขาแตกต่างจากผู้ที่โดดเด่นในฐานะกวี ในเรื่องสั้นผู้เขียนใช้ภาษาแบบเดียวกับที่ทุกคนในเวลาและวัฒนธรรมของเขาจะใช้ในการเล่าเรื่องในขณะที่นักเขียนโครงสร้างของข้อความต่าง ๆ โดยใช้เทคนิคต่าง ๆ เช่นจังหวะ (หรือตัวชี้วัด) และสัมผัส .
นิทาน
เรื่องสั้นมักจะเขียนเป็นร้อยแก้วที่สวม ข้อความประเภทนี้สามารถกำหนดเป็นคำบรรยายใด ๆ ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริง ภาษาที่เป็นร้อยแก้วนั้นเขียนขึ้นเป็นเส้นตรงเช่นเดียวกับที่คุณใช้เมื่อเขียนอีเมลถึงเพื่อน คำว่า "ธรรมดา" อาจหมายถึงสามัญหรือธรรมดา แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าภาษาร้อยแก้วควรน่าเบื่อเหมือนนิทานที่ยิ่งใหญ่ที่เขียนเมื่อเวลาผ่านไป ดังที่ชื่อแนะนำเรื่องสั้นสั้นมากและซับซ้อนน้อยกว่านวนิยายขนาดมาตรฐานและสามารถยกตัวอย่างเช่นบอกการเกิดและการแก้ปัญหาของสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงมากกว่าการสำรวจตัวละครในรายละเอียด .
บทกวี
คำว่า "กวีนิพนธ์" มาจากภาษากรีกโบราณจากคำกริยา "เพื่อสร้าง" ในขณะที่นิทานมักเขียนในประโยคที่ผู้อ่านเข้าถึงได้บทกวีประกอบด้วยข้อซึ่งอาจไม่เป็นไปตามบรรทัดฐานทางไวยากรณ์ที่เราคุ้นเคย นอกจากนี้แทนที่จะถูกแบ่งออกเป็นย่อหน้าบทกวีจัดโดย stanzas บทกวีไม่ชอบโครงสร้างที่ใช้ในนวนิยายหรือนิทาน นอกจากนี้ในบทกวีเราไม่ได้เลือกเฉพาะคำที่คำนึงถึงความรู้สึกที่น่าเบื่อหรือฟังก์ชั่นเท่านั้น แต่ยังใช้เสียงหรือความรู้สึก
ตัวอย่างของการเริ่มต้นของเรื่องราว
"ในสมัยโบราณอ่าว Hortons เป็นเมืองที่ทำจากไม้และไม่มีใครอยู่ที่นั่นได้หยุดการได้ยินนักเลื่อยผู้ยิ่งใหญ่ในโรงเลื่อยใกล้ทะเลสาบดังนั้นปีก็มาถึงเมื่อไม่มีไม้เลื่อย"
"จุดจบของบางสิ่ง" โดยเออร์เนสต์เฮมมิงเวย์นักเขียนชาวอเมริกัน
ตัวอย่างของบทกวีต้น
"เดือนเมษายนเป็นเดือนที่โหดเหี้ยมที่สุดมันงอกไลแลคแห่งโลกที่ตายแล้วผสมความทรงจำและความปรารถนากระตุ้นรากของ Agonic ด้วยสายฝนฤดูใบไม้ผลิ" ฤดูหนาวปกคลุมเรารอบโลกในหิมะที่ถูกทำลายบำรุงด้วยหัวแห้งที่เหลืออยู่ ชีวิต "
"ดินแดนร้าง" โดย T.S. อีเลียตกวีชาวอเมริกัน (แปลโดย Ivan Junqueira)
